نهم ربیع الاول، سالروز آغاز امامت حضرت ولیعصر(عج) در حقیقت امتداد غدیر، بلکه خود غدیری دیگر است.
- ۱ نظر
- ۲۲ دی ۹۲ ، ۲۰:۴۵
نهم ربیع الاول، سالروز آغاز امامت حضرت ولیعصر(عج) در حقیقت امتداد غدیر، بلکه خود غدیری دیگر است.
در حضور امام رضا (علیه السلام) در خراسان کلمه «قائم» ذکر شد، حضرت برخاست و دستش را بر سر نهاد و فرمود: «اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه» خداوندا! بر فرجش شتاب کن، و راه ظهور و نهضتش را آسان گردان" (بحارالانوار / ج 51/ ص 30)
تمام کسانی که شیرینی محبّت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را چشیدهاند و آثار با برکت و نورانی این محبت را احساس کردهاند، به نوعی میخواهند این محبت را افزایش دهند تا به این وسیله، از گناه خودداری کنند، عبادات را به موقع و به شکل زیباتری انجام دهند، انفاق کنند و به طور کلی، در این راه سختیهایی را بر خود هموار نمایند.
چرا امتحان به وسیله ی غیبت حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) یکی از شدیدترین امتحانات است؟
یکی از حکمتها و اسرار غیبت و پنهان زیستی امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، امتحان و آزمایش انسانها - به ویژه شیعیان - است. آنان در این ابتلا و آزمون، باید پایبندی و باور عمیق خود به مهدویت و میزان اخلاص و علاقه ی خود را نشان دهند.
یکی از خرافههایی که توسط عوامل استعمار ساخته و پرداخته شد و سپس در سطحی وسیع منتشر گردید، تعیین وقت و زمان برای ظهور موعود است، در حالیکه تعیین وقت ظهور توسط امامان معصوم (علیهم السلام) به شدت تکذیب شده و براساس آنچه به طور مکرر از ائمه دین (علیهم السلام) رسیده است، هیچ کس از زمان ظهور جز خداوند متعال آگاه نیست.
سید اجل علیّ بن طاووس به فرزندش چنین سفارش کرده است: پس در وفاداری و تعلّق خاطر و دلبستگی نسبت به آن حضرت (علیه السلام) به گونهای باش که خداوند و رسول او (صلی الله علیه و آله) و پدران آن حضرت و خود او از تو میخواهند و (هنگامی که نماز حاجت به جای میآوری) حوائج آن بزرگوار را بر خواستههای خود مقدم بدار و صدقه دادن از سوی آن جناب را پیش از صدقه دادن از سوی خودت و عزیزانت قرار ده و دعا برای آن حضرت را مقدم بدار که سبب میشود به سوی تو توجه کند و به تو احسان نماید.
ر این مقاله به دو وظیفه مهم شیعیان در مورد امام عصر علیه السلام اشاره شده است:
در دعای زیبای ندبه، یکی از کنیههایی که حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) را با آن می خوانیم کنیه «اباصالح» است و در لغت این لقب «پدر صالح» معنا می شود.
یکی از سۆالاتی که پیرامون امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) به ذهن می رسد این است که آیا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) فرزندی به نام صالح دارند که او را «اباصالح» می خوانیم و یا دلیل دیگری برای دادن این کنیه به حضرت وجود دارد؟
اگر دقت کرده باشید، در بعضی از روایات، نهی شده نام حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداء برده شود. در برخی دیگر، این محدود به زمان غیبت است و در برخی روایات، نهی به دلیل تقیه و ترس، مطرح شده است.
عمر طولانی نه از نظر عقل محال است، و نه مسائل علمی آن را نفی میکند، تاریخ، سنت و ادیان آسمانی نیز بر آن است که انسانهایی بودهاند که فوق عادت و عمر طبیعی همگان، عمر داشته و زندگی کردهاند، فلذا طولانی بودن عمر امام زمان (عج) از دیدگاه مسلمین از جهات مختلف ممکن بوده و محال نمیباشد.
انتظار فرج از آن جهت مورد تأکید و توصیه اهلبیت (علیهمالسلام) قرار گرفته است که در انسان منتظِر امید به آینده ایجاد خواهد کرد و همین امید، نقش بزرگی را در سعی و کوشش ایفا میکند. امیر مۆمنان و امام عارفان (علیهالسلام) توصیه میفرمایند که انتظار فرج و گشایش از جانب خدا داشته باشید و از رحمت او ناامید نباشید که محبوبترین اعمال نزد خدای (عزّ وجلّ) انتظار فرج و گشایش است: «انتظروا الفرج ولا تیأسوا من روْح الله، فإنّ أحبّ الأعمال إلی الله عزّ وجلّ إنتظار الفرج»1
در زمانی که امام زمان حضور دارند و چشم های گنه کار وجود منور ایشان را نمی بیند، قطعا سبک زندگی متفاوت است. ما شخصاً حضور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را درک نکرده ایم تا ببینیم ایشان چگونه زندگی میکنند. آنچه که برای ما مهم است شاخص ها و ملاک هایی است با توجه به راهنمایی های علما و دین اسلام به خصوص عارفانی که به جایگاه های خاص معرفتی رسیده اند و توصیه هایی از سوی امام عصر برای ما دارند به ما رسیده است.
چون تأخیر ظهور مولای ما صاحب الزمان به سبب موانعی است که از ناحیه خود ما سرچشمه گرفته، بر ما است که از خداوند متعال برطرف کردن آن موانع را بخواهیم، پس دعا کردن برای تعجیل فرج امام عصر در حقیقت دعا برای خودمان و سودمند به حالمان میباشد.
تأکید بسیار بر دعا برای تعجیل فرج امام زمان برای چیست؟ مگر نه اینکه ایشان خود سر منشاء رسیدن برکات به مخلوقات بوده و از مردم، بینیاز و مستغنی است!
استقرار و استمرار نظام توحیدی در دوران ظهور امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) جز بر پایه قانون و رعایت همگانی آن تحقق نمییابد. قانونمداری در همه ابعاد اجتماعی عصر ظهور، اصلیترین رکنی است که گسترش عدالت در همه جای زمین را تضمین میکند.
در بین برخی از مردم این مطلب زیاد مطرح میشود که حضرت مهدی(عج) پس از ظهور دین جدیدی را عرضه میکند، در حالی که میدانیم مطابق نص صریح قرآن، پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) خاتم انبیا و دین او خاتم ادیان است. همچنین برخی دعاها و روایات بیانگر آنست که امام مهدی(عج) احیا کننده شریعت جدش رسول خدا(صلی الله علیه و آله) است.
در سخنی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آمده است: «قائم از اولاد من است، اسم او همنام من و کنیه او همانند کنیه من و شمایل او همانند شمایل من و سنت او همان سنت من است. مردم را بر ملت و شریعت من برپا میدارد و آنان را به کتاب خدا دعوت میکند».(1)
دعای شیعیان برای امام زمان علیه السلام نشانگر علاقه و محبت به ایشان است. اگر چه دوستی تمام ائمه معصومین علیهم السلام بخشی از ایمان و شرط قبولی اعمال است، در عین حال دعا کردن در حق امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) موجب ازدیاد محبت آن حضرت در دل و در نتیجه موجب تقویت ایمان میگردد.
چند روز پیش بود که باز هم رسانه ها خبر فوت عالمی بزرگ را اعلام کردند و زمین از وجود مومنی دیگر خالی شد. رحلت علما و دانشمندان دینی موضوعی است که در احادیث آخرالزمانی پیش بینی شده است.
همان طور که غیبت امام مهدی (علیه السلام) به دو بخش «غیبت صغری» و «غیبت کبری» تقسیم میشود و غیبت طولانی حضرت مهدی (علیه السلام) بدون مقدمه چینی یک دوره غیبت کوتاهتر آغاز نشد، روایات درباره آخرالزمان و تاریخ پیش از ظهور نیز ترسیمکننده یک دوره زمانی مقدماتی، پیش از ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) است که در آن جامعه جهانی برای ظهور و انقلاب جهانی ایشان آماده میشود. صاحب نظران به این دوره عنوان «ظهور اصغر» را اختصاص دادهاند.
یاران عاشورا، بیبهانهاند. بر سر جان چانه نمیزنند و در هر چه امامشان میگوید و میخواهد، تردید روا نمیدارند. در هنگام نبرد،چونان پروانه، گرد امام(علیه السلام) میچرخند و جان خویش را سپرش میسازند. ارادت اصحاب ابا عبدلله (علیه السلام) به آن حضرت، از مرزمحبت های معمولی به مراتب فراتر رفته است، به گونه ای که در مقابل آن بزرگوار خود را فراموش کرده و از جان و مال و آبروی خویش می گذرند.
«أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ. وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکاذِبِینَ»؛ (عنکبوت (29)، آیه 2و3)
«آیا مردم گمان مىکنند، همین که به زبان بگویند ایمان آوردیم، دست از سر آنها بر مىداریم و آزمایش نمىشوند؟ مردمى را که قبل از ایشان بودند نیز آزمودیم و خداوند مىداند که چه کسانى راستگو و چه کسانى دروغگویند و در امتحان درست یا نادرست از آب در آیند»
بر طبق اصول اسلامى، دنیا محل امتحان و آزمایش است و مردم در هر واقعه اى که برایشان پیش مى آید در حال امتحان هستند. در حال جوانى، یا پیرى، در توان گرى، در نیازمندى، در تندرستى، در بیمارى، در قدرت، در ریاست، چه در زمان حضور امام (علیه السلام) یا در دوره غیبت آن حضرت باشند فرق نمى کند، همیشه در حال امتحان اند.
یکى از حکمتها و اسرار غیبت و پنهان زیستى امام مهدى(عج)، امتحان و آزمایش انسانها - به خصوص شیعیان - است. آنان در این ابتلا و آزمون، باید پایبندى و باور عمیق خود به مهدویت و میزان اخلاص و علاقه خود را نشان دهند. در غیبت امام مهدى(عج) شباهتهایى به سایر پیامبران وجود دارد ؛ به ویژه آنکه آنها نیز داراى غیبت - کوتاه مدت یا طولانى - بودند. خداوند همانطور که با غیبت پیامبران، امت آنان را آزمایش کرده است؛ مىخواهد امت اسلامى را نیز بیازماید و شاید این برابرى طول غیبت خاتمالاوصیاء با غیبت مجموع پیامبران، براى این باشد که مىخواهد این امت را با آزمایشهایى سختتر از آزمون آنها، بیازماید.