محبت امام زمان،محبت خدا

دعای شیعیان برای امام زمان علیه السلام نشانگر علاقه و محبت به ایشان است. اگر چه دوستی تمام ائمه معصومین علیهم السلام بخشی از ایمان و شرط قبولی اعمال است، در عین حال دعا کردن در حق امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) موجب ازدیاد محبت آن حضرت در دل و در نتیجه موجب تقویت ایمان می‌گردد.

 

محبت امام زمان (علیه السلام)، که همان محبت خدا می باشد (من احبکم فقد احب الله ـ قسمتی از زیارت جامعه کبیره) هم جنبه موضوعیت دارد، هم جنبه طریقیت.

محبت و عشق به آن بزرگوار موضوعیت دارد، یعنی نفس و ذات این محبت و اظهار عشق و نیاز به آن محبوب، مطلوب و ممدوح حضرت حق است. چنان که در احادیث و روایات ائمه معصومین (علیهم السلام)، از طریق عامه و خاصه بر آن تأکید شده است. زَمَخشَری در تفسیر آیه: «قل لااسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی» این حدیث را نقل می کند:

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: هر که با دوستی آل محمد بمیرد، شهید مرده است؛ بخشوده از عذاب مرده است. هر که با دوستی آل محمد بمیرد، فرشته مرگ او را بشارت می دهد و سپس منکر و نکیر نیز او را به بهشت بشارت می دهند. هر که با دوستی آل محمد بمیرد او را معزز و محبوب به سوی بهشت می برند. آن گونه که عروس را معزز و محبوب به خانه داماد می برند. هر که با دوستی آل محمد بمیرد، خداوند قبر او را زیارتگاه فرشتگان رحمت قرار می دهد. هر که با دشمنی آل محمد بمیرد، خداوند قبر او را زیارتگاه فرشتگان رحمت قرار می دهد. هر که با دشمنی آل محمد بمیرد، روز قیامت در حالی وارد می شود که بر پیشانی او نوشته است: مأیوس از رحمت خدا!

هر که با دشمنی آل محمد بمیرد، کافر مرده است. هر که با دشمنی آل محمد بمیرد، بوی بهشت را استشمام نمی کند.» (بحارالانوار، ج 27، ص 111)

از روایت فوق و ده ها روایت دیگر چنین برداشت می شود که نفس محبت اهل بیت (علیهم السلام)، دارای ارزش و اعتبار فوق العاده می باشد. تا آنجا که در برخی از روایات آمده است که از همه عبادت ها بالاتر است. چنانکه در روایتی از امام صادق (علیه السلام) می خوانیم: بالاتر از هر عبادتی، عبادتی است، و محبت اهل بیت (علیهم السلام) برترین عبادت هاست. (بحارالانوار، ج 27، ص 91)

این حدیث شریف، هشداری به دوستان و منتظران حضرت ولی عصر (علیه السلام) می دهد که در اعمال خود بیاندیشند و بنگرند که رفتار و گفتارشان مشابهت با محصول کدامیک از آن دو درخت «خبیث» و «طیب» دارد

غو اما محبت امام زمان طریقیت دارد؛ وقتی فردی محب یک انسان کامل مانند حضرت ولی عصر (علیه السلام) می شود، طبیعی است که لازمه اش تبعیت «محب» از «محبوب» و نتیجتاً متصفّ گشتن «محب» به صفات «محبوب» است.

چنان که اهل معرفت می گویند: تأثیر نیروی «محبت» در پیراستن جان از رذائل، و آراستن آن به فضایل، از قبیل تأثیر مواد شیمیایی بر روی فلزات است که همچون اکسیری دفعتاً فلزی را مبدل به فلز دیگر می سازد. و یا مانند سیم برقی که از وجود «محبوب» به «محب» اتصال می یابد و یک جا و با سرعت، تمام صفات «محبوب» را به «محب» انتقال می دهد. بنابراین اگر دیدیم مدعی محبت به کسی، عاری از صفات محبوب، بلکه متصف به صفات ضد صفات اوست، طبیعی است که در صدق ادعای وی دچار تردید شویم و احیاناً تکذیبش کنیم.

چنان که در روایتی که شیخ کلینی (ره)، به اسناد خود از امام صادق (علیه السلام)، نقل می کند، آمده است: «ما اساس هر خوبی و خیری هستیم و هر چه نیکی است از فروغ ماست... و دشمنان ما، ریشه و اصل هر شر و بدی هستند. و هر چه پلیدی و زشتی است از شاخه های (شجره خبیثه) آن هاست... بنابراین دروغ گفته است کسی که پنداشته است که با ماست، در حالی که او (به گواهی اعمال زشتش) وابسته به فروع غیر ماست (از پیوند خوردگان به درخت ناپاک دشمنان ماست).» (کافی، ج 8، ص 243)

این حدیث شریف، هشداری به دوستان و منتظران حضرت ولی عصر (علیه السلام) می دهد که در اعمال خود بیاندیشند و بنگرند که رفتار و گفتارشان مشابهت با محصول کدامیک از آن دو درخت «خبیث» و «طیب» دارد.(نشریه موعود، شماره 11 و 10، ص 46)

چنان که اهل معرفت می گویند: تأثیر نیروی «محبت» در پیراستن جان از رذائل، و آراستن آن به فضایل، از قبیل تأثیر مواد شیمیایی بر روی فلزات است که همچون اکسیری دفعتاً فلزی را مبدل به فلز دیگر می سازد. و یا مانند سیم برقی که از وجود «محبوب» به «محب» اتصال می یابد و یک جا و با سرعت، تمام صفات «محبوب» را به «محب» انتقال می دهد. بنابراین اگر دیدیم مدعی محبت به کسی، عاری از صفات محبوب، بلکه متصف به صفات ضد صفات اوست، طبیعی است که در صدق ادعای وی دچار تردید شویم و احیاناً تکذیبش کنیم

یکی از آثار محبت به امام زمان علیه السلام  ایثار امام زمان برهمه چیز و برخود

اولین و مبارک‌ترین اثر از اثار محبت این است که محب محبوب را بر همه چیز و برخود مقدم می‌دارد. «ایثار به معنای برگزیدن، اختیار کردن و مقدم داشتن است و ایثار محبوب یعنی برگزیدن، اختیار کردن و مقدم داشتن آن می‌باشد. وقتی محبت در دل شعله ور شد و بر دل سیطر، و تسلط یافت، ایثار محبوب بر همه چیز و برخود را به دنبال می‌آورد. و هر محبتی در مرحله اشتداد و سیطره آن چنین است چه محبت، محبت مجازی باشد و چه محبت حقیقی یعنی محبت خدا و اولیاء او.

در مصباح الشریقه، درباره این اثر محبت در حدیثی از امام صادق (علیه السلام) چنین نقل گردید است» وَ إِذَا تَجَلَّی ضِیَاءُ الْمَعْرِفَةِ فِی الْفُۆَادِ هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّةِ وَ إِذَا هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّةِ اسْتَأْنَسَ ظِلَالَ الْمَحْبُوبِ وَ آثَرَ الْمَحْبُوبَ عَلَی مَا سِوَاهُ (بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 70 ص 23 ح 22) وقتی روشنایی معرفت در دل تجلی کرد، نسیم محبت می‌ورزد وقتی نسیم محبت بر دل وزید، در ضلال محبوب، محب آرام می‌گیرد، و محبوب را بر ماسوای او اختیار می‌کند، و بر هر چه غیر اوست مقدم می‌دارد هنگامی که محبت حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف در قلب شعله ور گردید همه موانع بین انسان و ایشان که در اغیار و خواهشهای نفسانی خلاصه می‌شود از میان برداشته می‌شود و به این واسطه محب حضرت ولی عصر (علیه السلام) از دیار خود و خواهشهای نفسانی خارج و رهسپار دیار امام زمان می‌گردد.