این نوع انتظار است که تعهد می آورد!

انتظاری که سازنده و نگهدارنده است، تعهد آور است، نبرد آفرین و تحرک بخش است، به گونه ای که می تواند نوعی عبادت و حق پرستی شمرده شود، و انتظاری که گناه است، ویرانگر است، اسارت بخش است، فلج کننده است. و نوعی اباهی گری باید محسوب گردد.

نگاه مثبت دین به آینده ی تاریخ و اعتقاد به حضرت مهدی اصلی به نام « انتظار» را دل ها زنده کرده است. انتظار هم یک امر فطری انسانی و هم یک اصل مثبت اجتماعی است.

مقصود از انتظار فرج، انتظار دگرگونی در زندگی بشر و زدودن ناکامی ها و نابسامانی ها از چهره غمزده جامعه انسانی است.

امام جواد (علیه السلام) آن را با فضیلت ترین و راه گشا ترین امور می داند: « افضل اعمال شیعتنا انتظار فرج من عرف هذا الامر فقد عنه بانتظاره» «برترین عمل شیعیان ما انتظار فرج است هر کس این امر را بداند و آنرا بشناسد، با همین انتظار در کارش گشایش و فرج می شود».

انتظار فرج یکی از نشانه های بارز پایداری در ولایت امامان و با ثواب هزار شهید جنگ بدر برابر است. انتظار مهدی آل محمد (صلی الله علیه و آله) موجب انتظار اخلاقی است و تهذیب اخلاقی سبب کمال است و این خود نوعی از طی کردن مدارج ارتقاست. انتظار فرج خود نوعی از ریاضت است که موجب تسلط بر نفس و حفظ از ارتکاب فحشاء و قتل می گردد.

 

انتظار سازنده اصلاح طلبى و ظلم ستیزى

انسان منتظر باید در راه اصلاح خود و جامعه، استقرار عدالت و رفع ظلم و تعدى تلاش ورزد آن که منتظر مصلح جهانى است خود باید صالح و مصلح باشد.

در اسلام، تأکید فراوانى بر لزوم مبارزه با هر گونه فساد اخلاقى، سیاسى و اجتماعى وارد شده است که در قالب امر به معروف و نهى از منکر معرفی شده است.

امر به معروف و نهى از منکر از منظر فقه اسلامى وظیفه شرعى و همگانى است. نتیجه مستقیم انجام این فریضه «اصلاح» و مجرى آن «مصلح» نامیده مى شود براى درک اهمیت این اصل اسلامى، به ذکر یک آیه و حدیث بسنده مى‌کنیم:

قرآن مى فرماید: «شما بهترین امتى هستید که براى انسان ها پدیدار شده است (چه اینکه) امر به معروف و نهى از منکر مى کنید و به خدا ایمان دارید».

در عصر انتظار، باید در برابر شبهات شیاطین پنهان و آشکار، مقاومت کرد و آنها را از ذهن ها زدود. حفظ و گسترش اعتقاد دینى و شناخت آن در روزگار متصل به ظهور، مفیدتر بلکه لازم تر است. زیرا تنها دارندگان عقیده و عمل در حوادث پیش از ظهور غرق و گم نمى شوند و دچار تردید نمى گردند

رسول خدا فرمودند: «باید امر به معروف و نهى از منکر کنید وگرنه خداوند بدترین و شریرترین شما را بر نیکان و پاکانتان چیره فرموده و دعاى خوبانتان را مستجاب و روا نگرداند».

«رضا و خشنودى حضرت مهدى (عج) در آن است که «معروف» عملى شود و منکر ترک گردد» بنابراین انسان منتظر نباید در این باره بى تفاوت باشد.

حضرت ولی عصر (علیه السلام) در روزگار ظهور، بزرگترین امرکننده به معروف و نهى کننده ى از منکر است جامعه منتظر، قطعاً خشنودى و رضایت حضرت مهدى (عج) را مى خواهد و به او اقتدا مى کند و براى اقامه احکام خدایى، تنبلى و بى تفاوتى را از خویشتن دور مى سازند.

 

انتظار سازنده، نگهبان ایمان

یکى از ابعاد تکلیف بزرگ در روزگار انتظار، حفظ دین و نگهبانى مرزهاى عقیدتى است، باید فروغ ایمان و نور یقین در دل و جان مردم محفوظ باشد و جان و دل نوجوان در برابر تابش اعتقادات حقه قرار گیرد و ایمان جزء وجود آنان و چون خون سراسر وجودشان را گرم نماید و جوهر حیات آنان باشد.

در عصر انتظار، باید در برابر شبهات شیاطین پنهان و آشکار، مقاومت کرد و آنها را از ذهن ها زدود. حفظ و گسترش اعتقاد دینى و شناخت آن در روزگار متصل به ظهور، مفیدتر بلکه لازم تر است. زیرا تنها دارندگان عقیده و عمل در حوادث پیش از ظهور غرق و گم نمى شوند و دچار تردید نمى گردند. باید تا هنگام ظهور امام مهدى(عج) اعتقادات صحیح و عمل صالح در مردم منتظر حفظ گردد در احادیث از اهمیت ایمان در عصر غیبت چنین یاد شده است: 

انسان منتظر باید درراه اصلاح خود و جامعه، استقرار عدالت و رفع ظلم و تعدى تلاش ورزد آن که منتظر مصلح جهانى است خود باید صالح و مصلح باشد

پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله) فرموده اند:

«شمایان اصحاب منید. لیکن برادران من مردمى أند که در آخرالزمان مى آیند. آنان به نبوت و دین من ایمان مى آورند با اینکه مرا ندیده اند... هر یک از آنان اعتقاد و دین خویش را با هر سختى نگاه مى دارند، چنانکه گویى درخت خار مغیلان را در شب تاریک با دست پوست مى کنند یا آتش پردوام چوب راغ را در دست نگاه مى دارند. آن مۆمنان، مشعلهاى فروزانند در تاریکیها. خداوند آنانرا از آشوبها تیره و تار(آخر الزمان) نجات خواهد داد».

امام زین العابدین (علیه السلام) خطاب به ابوخالد کابلى فرموده اند:

«اى ابوخالد! مردمانى که در روزگار غیبت به سر مى برند و معتقدند و منتظر، از مردمان همه زمان ها افضل اند. زیرا که خداى متعال به آنان خرد و فهم و معرفتى داده است که غیبت امام براى آنان مانند حضور است (یعنى با اینکه در عصر غیبت بسر مى برند و امام را نمى بینند، از نظر ایمان و تقوى و پایدارى گویى در زمان ظهور بسر مى برند و امام خود را مى بینند) این مردم را خداوند مانند سربازان پیکارگر صدر اسلام قرار داده است همانان که در رکاب پیامبر(صلى الله علیه وآله) شمشیر مى زدند و پیکار مى کردند. آنانند اخلاص پیشگان حقیقى و آنانند شیعیان واقعى و آنانند که (در نهان و عیان) مردم را به دین خدا دعوت مى کنند».

این ایمان و باور، باید در جامعه باشد و تا زمان ظهور بماند.